Terugwennen

Ik kan het niet laten! Ga deze week een blogsite aanmaken en zal hier de link plaatsen. Dit is namelijk geen reisverhaal meer, dus verdient het eigenlijk niet hier geplaatst te worden.

Al fietsend ben ik omsingeld door mensen voorovergebogen in regenjassen en het geluid van schavende regenbroekspijpen. Met over mijn hoofd een katoenen capuchon, waar na 5 minuten het water doorheen sijpelt, en een 4 jaar oude niet-geïmpregneerde winterjas over mijn schouders voel ik me naïef in vergelijking met de andere weggebruikers. Na een fase van verwondering (‘wat is iedereen toch goed voorbereid naar buiten gegaan vanochtend’) en een fase van zelfmedelijden trek ik de capuchon van mijn natte haren en geniet neuriënd van de zachte regen in mijn gezicht. Tot een motorrijder me laat schrikken door zijn ongenoegen over mijn onduidelijke route op het fietspad (slingerend aan de linkerkant) vloekend te uiten. Bedeesd fiets ik verder en analyseer mijn gedrag. Ben ik zo onaangepast uit Azië teruggekomen dat ik niet eens meer weet hoe ik me normaal in het verkeer moet gedragen? Ik denk aan een vergelijkbare situatie in India. Een riksja met op de achterbank een man met twintig dode kippen, waarvan er één op de straat valt bijvoorbeeld. Een begrafenisstoet van dertig schreeuwende, met hun vuisten zwaaiende mannen in het midden van de straat. Of een bus zo vol, dat er twintig mensen aan de buitenkant hangen, zich vastklampend aan de binnenzijde van de raampjes of aan de ijzeren deurpost. Het verkeersbeeld was er eigenlijk continue chaotisch en als verkeer altijd chaotisch is, wordt het de norm. Als alle verkeersdeelnemers zich ongecontroleerd bewegen, stellen zij zich in op een dramatisch onoverzichtelijke situatie waardoor de frustratielat dusdanig laag ligt dat er nauwelijks aan elkaars gedrag wordt geërgerd. Daarnaast is het stom om iemand uit te schelden voor bloedlink invoegen terwijl je je daar zelf ook schuldig aan maakt. ‘Sorry dat ik in de weg fietste, maar mijn referentiekader is ernstig verstoord’ had ik misschien de motorrijder moeten zeggen als reactie op zijn gevloek.
Tien minuten te laat kom ik bij mijn afspraak aan en stap doorweekt van een rammelende fiets. Door de krachtige tegenwind zitten mijn haren door de war en voel ik tranen in mijn nek kleven. Met rode vingers friemel ik aan het half vastgeroeste slot en trek het sleuteltje er moeizaam uit. De winter heeft mijn fiets jammerlijk aangevreten. Binnen wordt de verwarming hoog gedraaid zodat de natte kleren kunnen drogen. Ik krijg een mok chai en voel me warm en rozig worden in de voor mijn benen iets te korte joggingbroek en vormloze wollen trui. Voelt heel warm en vertrouwd, deze Nederlands huiselijkheid. Een heel fijn referentiekader!