Dasain
Blijf op de hoogte en volg Simone
05 November 2012 | Nepal, Kathmandu
Nayapul, dinsdag 23 oktober 2012.
"Namaste and welcome to Nayapul." Ze spreekt met een zachte, dansende stem en kijkt ons ononderbroken aan. Haar rok bolt, er schuilen verlegen meisjes onder. Donker zijn haar ogen, ze lijken aardezwart in de schermering en toch stralen ze. "For bed, one night?" Onze host wenkt naar binnen. Zwaar sjokken we achter de vrouw aan. De taxirit uit Pokhara benam ons letterlijk de adem. Het was een helse rit: de chauffeur moet aangeschoten of op een andere manier onder invloed zijn geweest. Hij schonk ons tientallen spannende momenten balanserend op de rand van de wereld en we konden de traagheid van deze man en de diepte van zijn gaspendaal hardop vervloeken, want Engels verstond hij toch niet. Twee uur en vele hartslagen later rolden we misselijk zijn auto uit. "So much better than the bus, realy," was zijn reclamepraatje.
We passeren een kleine keuken waar zoete, kruidige geuren uit komen. Mmm.... Ware Nepalese kunst. Na wat trappen komen we in een lange hal met gordijnen aan beide zijden. Bij het laatste gordijn wordt ons de kamer aangeboden: bedden van stro, een koude vloer, een rooster voor zuurstof op twee meter hoogte. "Thank you, this is fine. How much?" 400 Roepies later liggen we languit, onze backpacks op een berg.
Maar we hebben we een kamergenootje die ons rechtop doet zitten. Trine besluit dit kakkerlak(achtig) vliegend object 'Olav Palme' te noemen om hem, om haar woorden te gebruiken, 'wat vriendelijker' te maken. Hij laat zich al snel niet meer zien, tot mijn ongenoegen. De klamboe ligt vergeten in Pokhara, wat een slechte timing...
Half zes de volgende morgen: de wekker zingt -don't worry, be happy- om ons gemoed te strelen en we kleden ons op de tast aan. Aan het andere eind van de hal is een prachtig panorama zichtbaar van ochtendwolken, heuvels, watervallen, kronkelweggetjes en huizen met rokende schoonstenen. Een adembeneden plaats om tanden te poetsen, en we zijn nog maar aan het begin van onze wandeling! Beneden wordt ons het ontbijt uitgelegd: ommelet, toast, koekjes of iets Nepalees waarvan niemand weet wat het precies is. Nadat we onze keuze hebben gemaakt warmen we wat op in de opkomende zon, genietend van het begin van onze reis. Na vijf minuten komen er twee vrolijke jongemannen aanzetten met een geit aan een touw. Vast voor het Dasain-feest, waarbij geiten met duizenden tegelijk worden geslacht. We betreuren het lot van deze langharige geit, onbekommerd herkauwend op wat droog gras. Zal hij het eind van de dag halen? Het antwoord laat niet lang op zich wachten. De zoon van de vrouw met de vriendelijke ogen zoekt ons gezelschap aan tafel op en slijpt een groot mes met een tweede mes. De familie loopt uit, de cirkel wordt voor zover gesloten dat het zicht vanaf de keukentafel goed is. Allleen onze host is er niet: de magen van haar kinderen en gasten rommelen. Sneller dan we weg hebben kunnen kijken wordt de witte geit, hij die zonet nog een plasje deed en ons daarbij stoicijns aankeek, onthoofd. De ommelet wordt geserveerd, het hoofd van het lichaam gehaald. Mannen houden de vier poten vast en bloed spuit klaterend in een ijzeren kom. De zoon pakt het hoofd en loopt op ons af, om vervolgens wat bloed op een afbeelding van een godin (die zich boven de keukentafel bevindt) te laten druipen. Nele krijgt bij deze actie wat offerbloed op haar backpack en kleren en schuift witjes haar ommelet van zich af. Onze vegetarier houdt verder zich redelijk goed. Terwijl het hoofd en het lichaam van de geit afzonderlijk van elkaar enkele laatste tekenen van leven laten zien in de vorm van spastische spiertrekkingen, de moordenaar zijn handen en het mes van het bloed ontdoet en de kinderen hun handen boven de dampende kom vers bloed houden, snijden we onze ommelet aan (Nele koopt drie pakken koekjes voor onderweg). Ik ben nog nooit zo wakker geweest om zeven uur 's ochtends.
"Namaste and welcome to Nayapul." Ze spreekt met een zachte, dansende stem en kijkt ons ononderbroken aan. Haar rok bolt, er schuilen verlegen meisjes onder. Donker zijn haar ogen, ze lijken aardezwart in de schermering en toch stralen ze. "For bed, one night?" Onze host wenkt naar binnen. Zwaar sjokken we achter de vrouw aan. De taxirit uit Pokhara benam ons letterlijk de adem. Het was een helse rit: de chauffeur moet aangeschoten of op een andere manier onder invloed zijn geweest. Hij schonk ons tientallen spannende momenten balanserend op de rand van de wereld en we konden de traagheid van deze man en de diepte van zijn gaspendaal hardop vervloeken, want Engels verstond hij toch niet. Twee uur en vele hartslagen later rolden we misselijk zijn auto uit. "So much better than the bus, realy," was zijn reclamepraatje.
We passeren een kleine keuken waar zoete, kruidige geuren uit komen. Mmm.... Ware Nepalese kunst. Na wat trappen komen we in een lange hal met gordijnen aan beide zijden. Bij het laatste gordijn wordt ons de kamer aangeboden: bedden van stro, een koude vloer, een rooster voor zuurstof op twee meter hoogte. "Thank you, this is fine. How much?" 400 Roepies later liggen we languit, onze backpacks op een berg.
Maar we hebben we een kamergenootje die ons rechtop doet zitten. Trine besluit dit kakkerlak(achtig) vliegend object 'Olav Palme' te noemen om hem, om haar woorden te gebruiken, 'wat vriendelijker' te maken. Hij laat zich al snel niet meer zien, tot mijn ongenoegen. De klamboe ligt vergeten in Pokhara, wat een slechte timing...
Half zes de volgende morgen: de wekker zingt -don't worry, be happy- om ons gemoed te strelen en we kleden ons op de tast aan. Aan het andere eind van de hal is een prachtig panorama zichtbaar van ochtendwolken, heuvels, watervallen, kronkelweggetjes en huizen met rokende schoonstenen. Een adembeneden plaats om tanden te poetsen, en we zijn nog maar aan het begin van onze wandeling! Beneden wordt ons het ontbijt uitgelegd: ommelet, toast, koekjes of iets Nepalees waarvan niemand weet wat het precies is. Nadat we onze keuze hebben gemaakt warmen we wat op in de opkomende zon, genietend van het begin van onze reis. Na vijf minuten komen er twee vrolijke jongemannen aanzetten met een geit aan een touw. Vast voor het Dasain-feest, waarbij geiten met duizenden tegelijk worden geslacht. We betreuren het lot van deze langharige geit, onbekommerd herkauwend op wat droog gras. Zal hij het eind van de dag halen? Het antwoord laat niet lang op zich wachten. De zoon van de vrouw met de vriendelijke ogen zoekt ons gezelschap aan tafel op en slijpt een groot mes met een tweede mes. De familie loopt uit, de cirkel wordt voor zover gesloten dat het zicht vanaf de keukentafel goed is. Allleen onze host is er niet: de magen van haar kinderen en gasten rommelen. Sneller dan we weg hebben kunnen kijken wordt de witte geit, hij die zonet nog een plasje deed en ons daarbij stoicijns aankeek, onthoofd. De ommelet wordt geserveerd, het hoofd van het lichaam gehaald. Mannen houden de vier poten vast en bloed spuit klaterend in een ijzeren kom. De zoon pakt het hoofd en loopt op ons af, om vervolgens wat bloed op een afbeelding van een godin (die zich boven de keukentafel bevindt) te laten druipen. Nele krijgt bij deze actie wat offerbloed op haar backpack en kleren en schuift witjes haar ommelet van zich af. Onze vegetarier houdt verder zich redelijk goed. Terwijl het hoofd en het lichaam van de geit afzonderlijk van elkaar enkele laatste tekenen van leven laten zien in de vorm van spastische spiertrekkingen, de moordenaar zijn handen en het mes van het bloed ontdoet en de kinderen hun handen boven de dampende kom vers bloed houden, snijden we onze ommelet aan (Nele koopt drie pakken koekjes voor onderweg). Ik ben nog nooit zo wakker geweest om zeven uur 's ochtends.
-
05 November 2012 - 22:28
Marijke Overkamp:
Hé Simone,
Wat een spannend verhaal. Och arm geitje, hij werd wel snel in de pan gehakt. Je hebt een vlotte pen, leuk. Al eens nagedacht over schrijfster worden? Reisverhalen wellicht? Liefs, en het ga je goed, mama. -
16 November 2012 - 19:34
Henk En Wilma:
Hoi Simone,
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag.
Het is leuk om je verslagen te lezen over andere gebruiken en levenswijzen. Ze leven daar iets dichter bij de natuur kunnen het zich denk ik niet veroorloven om de geit en de kool te sparen.
Wij gaan ons aloude gebruik van Sint en Piet weer uit de kast halen, veel saaier dan wat jij meemaakt natuurlijk. Zo te zien is het niet koud daar, 's nachts een graad of 15, dat is intussen meer dan bij ons overdag.
Je bent nog tot begin december daar, als ik het goed heb, maar kijk je ogen uit, geniet van de natuur om je heen. Probeer ook te genieten van de mensen en wat ze zoal doen daar.
Je verwoordt je verhaal inderdaad op een heel aardige manier, een schrijfster waardig. Mogelijk iets om nog eens iets mee te gaan doen.
Veel plezier nog daar en een groet van Henk en Wilma.
-
18 November 2012 - 16:09
Rosa:
ja, reisverhalen schrijfster, dat zou heel mooi zijn, kan je al reizend je geld verdienen.
Lieve siem, wat ben je toch een kanjer! Ben trots op je! Zet m op daar en pas op voor enge bacterieen, maar wees gerust in Nederland krijgt iedereen meteen een schorre stem en een snotneus na een koude herfstdag.
Veel liefs, uit Sinterklaasland, Rosa -
18 November 2012 - 16:09
Rosa:
ja, reisverhalen schrijfster, dat zou heel mooi zijn, kan je al reizend je geld verdienen.
Lieve siem, wat ben je toch een kanjer! Ben trots op je! Zet m op daar en pas op voor enge bacterieen, maar wees gerust in Nederland krijgt iedereen meteen een schorre stem en een snotneus na een koude herfstdag.
Veel liefs, uit Sinterklaasland, Rosa -
19 November 2012 - 18:57
Ap Overkamp:
Lieve Smone , je ansicht kaart is aangekomen doet er dus ruim 4 weken over kun je nagaan...
ben je wat uitgerust van je verjaardag ,ik ook van die van mama was gezellig, oip verschillende momenten bezoek , nu de week weer goed begonnen groetjes papa -
05 December 2012 - 21:02
Rosa:
lieve simoooooooooooooonn!!! waarneer schrijf je weer? En ik ben benieuwd naar wat foto's! Kuss! -
07 December 2012 - 08:11
Simone:
Roos! Ik was even van land aan het wisselen, maar nu heb ik alle tijd om rustig wat te schrijven. Comming soon....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
