Bangkok

Ik ben van land veranderd en ben nu in Thailand. Het land van de lach zegt men, mijn eerste indruk bevestigt dit niet. Strakke gezichten trekken in een rij voorbij, lopend door de straten van Chinatown. Overigens verdwijnt de Westers blik na het aanspreken en lachen de mensen hun (en jouw) 'figuur' weg (ze lachen je werkelijk ongegeneerd toe als je jezelf geneerd), met opgetrokken wenkbrauwen en een schitterende lach.
Morgennacht een busreis naar Chaing Mai, dan Pai, daar een tijdje WWOOF-en. Via Laos wil ik heel graag, stond niet in het oorspronkelijke plan, naar China reizen, denk nu aan halverwege januari. De terugweg hoop ik via Vietnam te kunnen reizen.
De aankomst hier; een cultuurshock de 'goede' kant op, zegt men egoistisch. Het drie rijen brede vliegtuig landde veilig op de met honderden kleine signaallichtjes bedekte grond. Welcome in Thailand, schreeuwt de neon-reclame ons toe. Na de negatieve verhalen die ik over Thailand, en Bangkok in het speciaal, heb gehoord, ben ik vastbesloten om van dit land te gaan houden. Een hopeloos optimistisch karakter moet genoeg zijn. De 3,5 uur durende vlucht ging volgens het boekje met als hoogtepunt de overdreven vrolijke Thaise veiligheidsvideo: 'sja la la la la.... please put on your own oxygenmask first before helping a child... sja la la la la....' Na een half uur tussen de Aziaten in de verkeerde immigrantenhal te hebben gewacht (ik geef de jetlag van een uurtje de schuld) sluit ik de rij in hal 2, niet voordat ik een stomdronken Australier, enkel gekleed in een grote Hawaiaanse zwembroek, verzocht heb zijn gebazel over het in te vullen formulier, wat hij natuurlijk niet kan invullen zonder gebruik te maken van mijn pen ('en waar heb je dat formulier eigenlijk vandaan?') te stoppen. Verrassend snel verdwijnt de rij luid pratende jongeren, oude weduwen, witte Europese mannen en camara-dragende Chinesen - wat een cliches.. Een taxi, gedeeld met opgewonde Amerikaanse toeristen ('Nepaal? Should be amaazing') raast over een rechte weg, langs beide zijkanten knipperende, knallende verkeersborden. Waar zijn de koeien? Geen overstekend wild, geen gaten op het wegdek. Mijn verwondering is het grootst als we een kruispunt passeren. In plaats van geen, zoals in Nepal, adverteert Thailand met grote aftellende stoplichten. Na 18 seconden mogen we verder rijden. Khao San Road ontwijkend vind ik een hostel, de airco staat hard, de muziek op straat ook.
Gelukkig ben ik vrij een rustig, uit het centrum gelegen hostel te zoeken de volgende morgen. Ik ploeter door de stad en vind New Road Guest House, een vriendelijke plek vol ('only one bed left, madame') Canadesen, Denen en Nederlanders. Acclimatiseren door de hoge nachttemperatuur van 28 graden, ik ben echt niets geen zomer-zomer meer gewend. Voor 250 bhaat krijg ik een bed, airco en 9 kamergenoten. Dit is het land van duizenden tempels, hagelwitte stranden, stevige massages. Van regenwouden, noodels met vis en sekstourisme. Van olifanten wassen, kakkerlakken plagen, tropische moesons. Van 25 december 2002, een zwarte dag. Toch? Het is een land vol contrasten, als ik er al iets van mag vinden na 72 uur hoofdstad. Het is het land van vrije mensen, die vol zelfvertrouwen naar hun toekomst kijken. Individualistisch Westers. En tegelijk wordt de koning aanbeden, schaamteloos geportretteerd. Een dusdanige heilige, dat papiergeld zich niet verfrommeld in je tas mag bevinden. De skytrain is zo Westers dat ik er onzeker van word in mijn wijde t-shirt en legerbroek. Iedereen ziet er gemaakt en opgemaakt uit. De mannen dragen hun haar omhoog of naar rechts, akte-tas onder de oksel, het zweet van hun voorhoofd vegend. De vrouwen, slank, harde trekken in hun gezicht, driftig smsend. Ik moet zoeken naar de armoede op straat, de welvaart is overweldigend. Het blijft echter Azie, met plastic bakjes in alle kleuren, geroosterde vleermuizen op straat en gekleurde tuk-tuks. Met zoveel namaak rommel dat het pijn aan je ogen doet. Met bizarre voorbijdrijvende etensluchten. Vele mensen hebben geen keuken en eten elke avond van de straat: rijst, noedels, geroosterde koe of varken, vis, nog levend in bakken op het trottoir. Azie, maar totaal anders dan Nepal. Ik weet het verder nog niet, wat nu typisch Thais is. Wat ik wel ervaar is dat schrijven hier moeilijk is. De input is zoveel, dat ik uitkijk naar wat natuur om rustig te kunnen nadenken, hoop later meer samenhangend te kunnen kijken naar dit land.