Geland

Geland! Donderdagochtend aangekomen in de hoofdstad van Nepal Kathmandu. De reis ging goed, het overnachten in Delhi was nog best relaxt liggend op ergonomische ligstoelen en de vliegtuigmaaltijden waren heerlijk westers. Na een shockerende taxi-rit was ik meteen wakker (apen, koeien en broodmagere honden staken gevaarlijk over, een stoet mannen met op hun schouders hun dode vriend liep dwars door het structuurloze verkeer heen terwijl de geur van smog en het geluid van toeters mij een overkil aan indrukken verschafte) en kwam ik aan bij ´the center´ van Shanti. Dit is de plaats waar gehandicapte, door lepra aangetaste volwassenen wonen en therapie krijgen. Er zijn werkplaatsen weven, metaal sorteren, koken, wassen, borduren, spinnen, naaien, schilderen, houtbewerken en solderen, waar de mensen onder begeleiding werken. De mensen die niet kunnen werken leven in het hopital en komen de dag door met wandelen, spelletjes spelen, schilderen en praten. Ik kon meteen inspringen in een spelletje ´UNO´ met een jongen die met zijn voeten speelde (armen waren kromgetrokken op zijn rug gebogen). Heel bijzonder,en hij was hardstikke goed!
Na de hele middag het centrum te hebben bekeken en wat steken te hebben gebreid, per auto naar de wijk Naxal gebracht waar het gehuurde huis voor de vrijwilligers staat. We wonen hier met zn 12en (Duitsers, Denen en een Italiaan), en koken voor onszelf.
De volgende dag reden we in anderhalf uur met de schoolbus (die super vol zat dus we namen de kinderen op schoot, wat een lieverds!) naar de rand van Kathmandu om de school te bekijken; hoewel de weg maar 15 km hemelsbreed is duurt het super lang over de streeploze ´zandwegen´ waar een stevige maag voor nodig is ,-) Het was een bijzondere dag voor de school omdat er een man van de Waldorf gemeenschap uit Duitsland was die kwam waarnemen of deze school in aanmerking komt voor de titel ´Waldorf school´. Nu is het een ´Waldorf geinspireerde school´ zoals op het naambordje staat. De juffen en kinderen zette hun beste beentje voor met toneel, fluiten, zingen en traditionele dans (dat hebben ze ipv euritmie, want dat is schijnbaar een te westers vak). Hoop dat ze de classifisatie krijgen want dat betekent heel wat meer geld voor papier en boeken! Maandag hoop ik in een gesprek met de directrice een plan te kunnen maken wat ik voor de school kan betekenen. Ze waren in iedere geval blij met de pennen en letterdoos en overladde me met stralende glimlachen. Als er één ding is waar ik hier nu al van houd, is het de lach van de mensen: ze zijn daarin zo gul! Vooral de kinderen, van oor tot oor en zonder enkele verlegenheid of schroom. De mensen hier zijn super relaxt en heel erg vriendelijk. Het verkeer lijkt een uitzondering (elke auto toetert om de 2 minuten) maar ook hier zijn de mensen rustig en vriendelijk: geen gemopper, gescheld of middelvingers: met de toeter communiceert men hier. Ik probeer uit te vogelen wat de codes zijn: twee korte toeters betekent geloof ik´kijk uit, ik kom eraan´en een lange toeter gebruiken ze om aan te geven dat ze inhalen. Grappige Nepalezen :-)
Kan momenteel nog het hards om mezelf lachen, want na één maaltijd iets te kruidige rijst met groentes en linzen lag ik direct dagen krom: beginnersgeluk gaat even niet op.. Ik voel me hier met de dag meer en meer thuis en begin al wat te wennen aan alle nieuwe indrukken. Als beginnende reiziger ben ik nu meer een waarnemer, gewapend met opschrijfboekje en een camara.
Zie dat ik al een behoorlijk lang verhaal heb geschreven; tijd om het af te ronden. Ik vind het in deze 30 graden warmte trouwens heerlijk om verhalen te horen over de kleurrijke Nederlandse herfst en over boswandelingen en chocolademelk. Misschien moeilijk voor te stellen, maar ik kan dat seizoen hier echt missen!

Veel liefs, namasté!
Simone