Armoede

Na even twijfelen, wil ik dit stukje toch delen. Het is zo’n groot deel van India dat het oneerlijk is als het mist tussen alle waarnemingen. Niet aan kinderen laten lezen.
Ik sla een grote straat in die overdag en ’s nachts gemarkeerd wordt door hoopjes mens aan beide zijden. Bedelaars, schooiers, dwingend gebarend of stil, meditatief de tijd verdrijvend. Verwarde ogen kijken, verweerde stemmen klinken hees en schor, aangetast door kou en nachtvocht. Handenkommetjes gaan op en neer voor hun nederig gebogen hoofden. In de diepe rimpels op het voorhoofd kleeft viezigheid, vliegen zoemen zacht rondom. Ik negeer, op advies van iedereen, uit eigen ervaring, tegen alle natuurwetten in, wetende dat een beetje geld geen enkel verschil maakt en dat mijn hart en portemonnee te klein zijn voor iedereen die zijn hand gevuld wil zien.
Even verder lopend kom ik bij een kruispunt, gevaarlijk druk. Kinderen rennen op me af, zeker zes riksjas’s trappen wild gebarend op de rem, één ontwijkt de dansend manoeuvrerende grijze wezentjes, dorstig van verlangen naar van roepies hun leven riskerend, maar net. Ze lopen voor mijn voeten, food food, hun handjes bewegen naar hun monden, anderen betasten ongeduldig mijn rugtas, roepies, five, two? Ik kijk naar hun grote bruine ogen waarin ik de onschuld niet meer zie, de enige kleur in een grauw lijf en kleurloze lappenkleren, de smalle gezichtjes, kapotte neuzen, de blote voetjes, te lang en nu toeteren de riksja’s mij het kruispunt af. Ik ren naar de overkant, ijskoude handjes klampen zich vast, huppelen links en rechts mee naar de veilige stoep. De oudste, een jongen van ongeveer 9 jaar oud, knijpt in mijn arm, trekt aan de ritssluiting en schreeuwt warrig van alles om mijn aandacht te behouden. De Indische dwingende blik rijst uit zijn holle ogen, ik moet hem hard en duidelijk van me wegduwen, ruwer dan ik wil, terwijl ik hem eigenlijk mee naar huis wil nemen, hem warm wil aankleden, liters pap wil maken. Hij voelt mijn emotie aan, vervolgt zijn intimiderende wijze van bedelen smekend, van een afstandje nu. Het meisje is zo klein, zo dun, een kleuter nog. Ze duwt haar oor tegen mijn wollen sjaal en ruikt aan mijn arm, snuift onophoudelijk. Ze draagt enkel een kapot jurkje, een verweerde print van Mickey Mouse pronkt op haar buik en een grauwe lap over haar schouders. Beide kinderen hebben lange haren die nog nooit met shampoo zijn gewassen, slierten klitten en dreadlocks hangen langs de wangen omlaag, en lopen op blote voeten die, gehard door de eelt, het straatvuil, het glas en de uitstekende stenen niet meer voelen.
Ineens zijn ze weg, rennen roekeloos het kruispunt weer over aangetrokken door een ouder Westers echtpaar met een dikke fotocamera op hun buiken. Op het midden van de kruising draait het meisje een rondje op haar tenen. De jurk die ze draagt bolt van onder op en even lijkt ze een gewoon kind wat blij is met haar mooie kledingstuk. Ze zweeft weer verder, draaiend om warm te blijven. “Het is wat hé.” Een man is naast me komen staan, mijn gestaar is opgemerkt. “Je kunt er niets aan doen.”