Delhi

“Als je alleen door India gaat reizen, zullen er in de eerste week zoveel indrukken op je afkomen dat je er nog maanden voor nodig zult hebben om deze te verwerken en vooral om te begrijpen wat je hebt gezien."

Mijn eerste dag in India. Ik wandel met wijd open ogen van verwondering en nieuwsgierigheid voor een nieuw te ontdekken land over de straten. Van een reiziger kreeg ik advies met de woorden -haast je zo snel als mogelijk is uit deze stad- maar ik ben verrast over de op het eerste gezicht niet zichtbare orde en regelmaat in de oorverdovende drukte van motorfietsen en riksja’s, auto’s en busjes, taxi’s, toeters en bellen, boren en zagen, honden en mensen, die boven het verkeer uit ontmoeten, overleggen en onderhandelen op een doorgaande zoemende toon, en over het plezier wat ik eraan beleef dit waar te nemen. De stad, een emmer met 17 miljoen zielen die er allemaal proberen niet uit te vallen, één groot handelscentrum waar niemand aan ontsnappen kan. Luchtig stijgen en dalen de prijzen van de ronde aubergine's, in omvang zo groot als een dikke stuiterbal, die rustig te midden van de druk bewegende handen van de verkoper opgestapeld liggen in een mand in dezelfde paarse tint als zijzelf. De kleine man, een staafje rook in zijn mondhoek en ogen verstopt onder borstelige wenkbrauwen, goochelt ze behendig in felgekleurde plastic zakjes, die vloeken met de algemene grijsheid van de omgeving rondom. Het is koud en grijs, guur en zwaar, winterweer. Later hoor ik van ‘thuis’ dat het Nederlandse nieuws spreekt over een ‘historische koude’ in Noord-India. Straatslapers vinden collectief de dood.
Even verderop: handen graaien, verleggen, betasten in tientallen diepe ijzeren bakken spijkerbroeken, kinderhemden, wikkeljurken, omslagdoeken, broekriemen, sportschoenen en hoofddoekjes. Honden snuffelen op hun beurt in verstopte goten, gescheurde vuilnisbakken, onbedekte marktkramen en verloren hoekjes. Een open ruimte in de massa, een heilige viervoeter zucht voorbij, log over de ongelijke keien wiebelend probeert ze bij de schillen te komen die, omringt door een roedel magere honden, aan de overkant zijn gedumpt. Boven het samenspel van dialecten blijven de Engelse zinnen afstotelijk in de lucht hangen. “Good price, special for you, discount, yes, have a look.” Iedere vijf meter. Als ik eerder zoveel menselijke choleriek bijeen heb gevoeld zou dat gelogen zijn. Vies en vol, rauw en opgezet. Als de metro net zo schoongewassen en gemanierd zou zijn als ze eruit ziet zou ze een oase zijn in deze veldslag. Maar de rijen op de schone perrons, een voorbode van extreme drukte, staan er alleen maar voor de schijn. Deuren schieten open, mensen vallen naar buiten, handen worden losser en rijen zijn niet meer. Kluwen duwen zichzelf naar binnen en masseren zich tussen de lijven in. Ik stap als laatste twijelend in, want het vrouwen-compartiment is onvindbaar ver weg, en druk me strak tegen de deur op weg naar het twee haltes verder gelegen demonstratie gebied rondom ‘the India Gate’. Het busstation, kaartje naar Rajasthan is zo binnen. Chaos is er niet om in te verdrinken.