Ochtend

Het is onduidelijk waarvan ik wakker werd. Misschien van de zacht ronkende scootertjes, het gerinkel van glas uit de keuken, of gewoon omdat het tijd is. Tasten onder het kussen van steen, telefoon aan, half negen al. De slaapzak ligt afgetrapt half op de grond, een oordopje prikt in mijn zij. Het licht valt dwars door de gordijnen in de kleine ruimte, die hoewel verkoeld door airco-lucht toch klam aanvoeld. Het dualisme van de binnenruimtes in de tropen: een zwetend hoofd maar koude ledematen. Een spinnetje trekt een baan over de vlekkerige muur, ik volg het even, wachtend op genoeg ochtendmoed. Ogen nog even dicht voor een moment, luisterend naar het trage tempo van de ochtend. Beneden langs het raam stroomt afvalwater- de vaat van gisteravond wordt verschoond- en ergens wordt neuriend gedoucht. Op de gang duwt de wind een deur met een klap dicht. De telefoon gaat weer en wordt vriendelijk beantwoord. Sawadeekaa. Langgerekt, lijzig.
Even rekenen. Nog een uurtje tot de check-uit tijd. Tas inpakken, was ophalen bij de buren, telefoonnummers uitwisselen met de Nederlandse reizigers, hopen dat zij al wakker zijn, anders het nummer maar achter laten bij de receptie. Ontbijten, water kopen, genoeg voor een dag. Backpacken betekent plannen, visualiseren, lijstjes maken, zeker op reisdagen.
De bus staat er al, wachtend aan het eind van de straat. Aan de overkant vindt ik een kleine sapkraam waar een vrouwtje met een bot mes tien soorten fruit kleinsnijd. Haar schortje heeft paarse, rode en donkergroene vlekken van de inheemse fruitsoorten. Draakfruit, papaja, kokos, ananas. De kraam blijkt 's ochtends een meetingpoint voor gestrandde, wachtende reizigers. Een jonge Nederlandse schipper op doorreis naar het tropische binnenland, ver weg van de zee. Een alternatief uitziende Belgische man, een dikke straathond trommelend masserend, en zijn lachende vrouw, die samen drie fruitjuices en twee koppen koffie drinken. Een Chinese wereldzwerfster, nergens voelt ze zich thuis zucht ze, nippend van haar caffe Latte. Een verzameling tieners met een ontbloot bovenlijf komt hun kater wegdrinken, allemaal hees, allemaal zwetend, roodverbrand. Na vijf minuten slepen ze zich weer verder de straat af, ze hebben de bus gemist en wensen zich nu een aardige ticketverkoper toe. Twee Zweedse meisjes met grote, zwarte zonnebrillen nemen plaats op de stoeprand en verwennen ditmaal de dikke hond. En dan die stevige Ier, zijn rode haar verborgen onder een enorme hoed, arm in arm met een iets te jonge Thaise meid, hij koopt een zakje oat-koekjes. 'Very tasty, you should all try', raadt hij het gezelschap aan.
Het strakke, witte busje komt in beweging. Ik neem snel afscheid van het gesprek met de schipper en de goedlachse vrouw en zwaai mijn backpack op mijn rug. Drie reisuren en 600 bochten liggen onaangenaam in het vooruitzicht. In het busje blaast de airco de 33 graden hete buitenlucht weg en frist onze blote armen op. Om tien uur stipt rollen we de straat uit en zien talloze reizigers ontbijten, lezen en staren. Zoveel mensen, zoveel gesprekken. Ik sla een doek om mijn schouders, doe mijn ogen dicht en dommel in. Pas als de microvan de bergen indraait, doe ik mijn ogen weer open. Alsof mijn buurvrouw erop gewacht had, begint ze direct het standaard reizigers-gesprek. Waar kom je vandaan? Waar ga je naar toe? Hoe lang ben je onderweg? Wat doe je terug in Nederland? Gezellige afleiding: backpackreizen duurt eindeloos.