Toeristenland

Na twee keer in Bangkok te zijn geweest, valt het me weer op hoe sterk de eigen Thaise cultuur hier is teruggedrukt. Een schaamteloze overname door het Westen heeft plaatsgevonden. Met talloze Mac Donnalds, Starbucks, Levi's, Benneton en Ipod-winkels doet het uiterlijk hard mee met de economische wereldsteden in Amerika, China en West-Europa. Een kijkje in de metro zegt alles: enkel goedgeklede, schone mensen gekleed in een pak waar de meeste Nederlandse mannen zichzelf nog nooit in hebben gezien en voorzien van stropdas, actetas en blackberry. Vrouwen lopen op hakken zo zelfverzekend alsof ze door stevige bergschoenen gedragen worden en in een flanerend jurkje van zijde met daarboven een stevig spijkerjasje steken ze trots hun kin omhoog, hun ogen op oneindig. De lege Bangkok-blik, noem ik deze staar. Witte gezichten, lange naaldhakken, dik aangebrachte rode lippenstift, centimeters mascara, een beker groene thee in hun hand geklemd. De geimmiteerde Westerse vrouw. Ik heb veel moeite moeten doen om gewone zonnebrandcreme te vinden in de supermarkten (7-eleven), alles is 'whitening' of aangeprezen als 'the best option for a perfect white skin'. Kinderen dragen gestreken blousejes en strikjes in de gladgekamde haren. Ze eten handig eten: een lolly, een dichtgetapede beker chocolademelk, een banaan, zittend, wachtend, rustig. Nergens geknoei, gerommel of onrust. Keurige mensen en keurige kinderen in een keurige stad.

Thailand draait op haar toeristenet met Bangkok voorop. Alles is ingesteld op het welzijn van de miljoenen Chinezen, Duitsers, Canadezen, Italianen, Zuid-Afrikanen, Letten, Koreanen, Nederlanders en Brazilianen die willen uitrusten, surfen, duiken, masseren, lekker eten, wandelen, zonnen, feesten. Als ‘poort van Azie’ met landroutes naar Laos, Cambodja, China (via Laos), Malaysie en Myanmar en een wakkere luchthaven met diverse doorvluchten, fungeert het als een haven. Ik heb het gevoel dat door de dikke laag veeleisende toeristen, Thailand langzaam van de kaart verdwijnt, want iedereen gebruikt het land, haar voorzieningen en de mensen voor eigenbelang. De Thaise bevolking heeft het maar te slikken, aan de andere kant kunnen ze weinig anders. Thailand draait op deze industrie, daar is het landschap te mooi voor, het eten te goed, de atmosfeer te perfect. Mooie natuur -bergen, oerwouden, vlaktes vol dieren, watervallen, hotsprings, stranden- overal is het af en wordt het liefdevol verzorgd door de Thaise mannen en vrouwen. Gezegend met een van de meest verrukkelijkste keukens ter wereld. Bevolkt door verlegen en diep goede mensen.

De mooiste ervaring van mijn reis in Thailand was misschien wel restaurant ‘good life’ in Pai (voor hen die er geweest zijn): de wheetgrass-smooties, oat-cookies, Thaise green curry’s en home-made yochurt met home-made musli waren hun specialiteiten. Op ieder mogelijk tijdstip van de dag waren ze aan het werk: vader, moeder, dochter, schoonzoon, twee jonge dochters, oma, opa. Om de tafel zaten ze, allemaal samen gezellig pratend, lachend, soms alleen maar stil genietend. Soms stond een van hen op om een bestelling op de nemen of een betaling af te ronden. De ploegendiensten wisselenden op bijna natuurlijke wijze, iedereen deed trouw zijn deel. De baby van 2 maanden oud dronk stilletjes, oogjes dicht, uit haar moeders borst. Zij hield haar stevig vast en had vrolijk het hoogste woord, ondertussen een klant helpend. De sterke Thaise familiebanden waren hier heel zichtbaar en dat was echt, dat was echt Thailand.